لعنتی ترین زمان زندگی هنگامی است که از لاکِ کوچولوی ِ گرم و نرم خودت بیرون می آیی و به دنیای عظیم و رنگارنگ آدم های دیگر، وابسته میشوی.
چرا؟
یقینا در لاک خودمان هیچ نگرانی نیست، هیچ لزومی ندارد صبور باشیم و درگیر نیستیم...
یک ربع درگیری ِ ساده کافیست
به خودمان اجازه دهیم کمی چک بکنیم که قضیه از چه قرار است و
بوووم!
حتی شقیقه ها هم طور دیگر میزنند! انگار میخواهند ازهم بپاشند تا خون فوران کند!
چه اصراری است؟
در لاک بیخیالی خودمان میمانیم! :))) ^__^
