یادداشت‌ها و برداشت‌ها

ولی من وقتی غمامو بعد کلی وقت میریزم بیرون، خیلی وحشی و عصبانی میشم و بعدشم شروع میکنم گریه کردن و هرکی دورم باشه میفهمه من چقدر مریضم! 

اند ایت هرتس عه لات! ایت هم منظورم فهمیدن بقیه نیست، حال ِ الانمه.

و این که وحشتناک خسته شدم

افسردگی گرفتم

و حس میکنم هیچی نمیتونه حالمو خوب کنه

و حتی حس میکنم نمیخوام که حالم خوب بشه :/

و آدم گریزیم فقط واسه آدمای نزدیک بهم خوب شده. هرچی مامانم گفت میخوای با فلانی بری بیرون، گفتم نه و هرچی آپشن داد، گفتم نه. 

باورم نمیشه اینقد اون همه آدمی که پارسال اونقد باهاشون میرفتم بیرون، اینقد ناامیدم کردن که هیچکودومو نمیخوام دیگه.

و خیلی ناراحتم که نمیتونم برم دانشگاه

یا حداقل شهر دانشگاه زندگی نمیکنم

چون

اونطوری یه سری آپشن داشتم حداقل... خب، شاید یکی دو دونه! ولی حتی خود شهر هم آپشن هاش بیشتر بود

به هرحال

من موندم تو خونه. مطمئنم بدترین تصمیمی بود که میتونستم بگیرم.

بات وات کن آی دو؟

آیم تو سد تو دو انی‌ثینگ!