یادداشت‌ها و برداشت‌ها

نمیدونم چی شد و چطوری شد که یهو دوباره یاد وبلاگ افتادم. چک کردم و اخرین باری که پست گذاشتم دو سال پیش بوده. میتونستم هم دوباره یه وبلاگ جدید بزنم ولی به نظرم اصلا این قضیه که الان برگردم سر یه چیزی که برام از قبل مونده حامل زیباییه. احساس میکنم ممکنه خوب ننویسم دیگه، که ممکنه چرت و پرت بنویسم. ولی نمیدونم. الان تنها راه نجاتی که به ذهنم میرسه نوشتنه. نوشتن زیاد. حتی خیلی خیلی زیاد.

سعی میکنم/کردم که توی دفترم بیشتر بنویسم ولی یادم میره. نمیدونم شاید اینجا هم یادم رفت. شایدم یادم نرفت. کلا به خودم در رابطه با پیوستگی خیلی کم اعتماد دارم. ولی تونستم بیش از یک ماه دولینگو رو ادامه بدم، که یعنی اونقدرام بد نیستم فقط کافیه بخوام.

راستش یکم احساس ناامنی هم دارم. ناامنی از گفتن اتفاقاتی که برام میگذره. چند ماه اخیر خیلی به این قضیه فکر کردم. البته این قضیه و یه چیز دیگه. اول یه چیز دیگه رو میگم. 

دقت کردین در دنیای امروز همه چی روی ترند میگرده؟ "میگن یا تو یه چیزی عمیق شو یا محو شو"، که یعنی، غلط کردی که به چند شاخه مختلف علاقمندی، مجبوری یکیشو انتخاب کنی. "میگن همه چیزو به اشتراک نذار" چون بعدش... بعدش چی؟ پشت سرت حرف میزنن؟ به روت میارن و ناراحت میشی؟ قضاوت میشی؟ خیلی وقتام انگار لزومی نداره. لزومی نداره کسی بدونه چه حسی دارم یا تو چه شرایطی‌م چون صادقانه، به اونا چه؟ یعنی با خودشون خوندنی اینطوری میشن که اینم دیگه شورشو درآورد؟ یا هیچکدوم اصلا، کلا مهم نیست و صرفا "نرند"ِ دورانه؟ نمیدونم. در واقع الان این قضیه رو، تو ترند چپوندم. سر این ترنده، من حس ناامنی دارم. "اگه نباید میگفتم چی؟" یا سرزنش خودم که چرا این حرفا و اتفاقات رو با این آدما به اشتراک گذاشتی؟

بگذربم. فعلا خیلی ناامیدم. خیلی زورم به خودم نمیرسه. خیلی نمیتونم حال خودمو خوب کنم. خیلی همه چی سخت شده. ولی خوبیش اینه که میدونم در نهایت من متوقف نشدم، زندم و ادامه میدم. ولی فعلا؟ فعلا کاش یه قدم بردارم.