یادداشت‌ها و برداشت‌ها

یه وویس از سرود پارسال دارم، یادمه حسنا که فرستادش نوشت: بچه‌ها! شاهکارمونو گوش بدین! بعد اولش کلی شلوغ میکنیم و اینا، که حسابش از دستم در رفته چند بار گوشش دادم و بین صداها دنبال صدای اون گشتم. بعد شروع میکنیم به خوندن، محکم و با اقتدار: «ما مسافران شهر آفتاب، در مسیر جاده‌های روشنیم...» و شرط میبندم این وویسو بعدا گوش بدم فقط حسرت دبیرستان رو خواهم خورد. حالا با اشک یا بدون اشک. تو شرط بندیم بی‌شک برندم. چون همین الان هم حسرت دبیرستانو میخورم. من نمیخوام بزرگ شم :(