صدآهش

دیالوگ شماره یک:

میم.جیم: اینا دو نفر دلباخته بودن که روزگار نذاشت بهم برسن واسه همین تصمیم گرفتن دوستای معمولی باشن.

میم.یا: ـــدَم بهتون |:

من: :// 

دیالوگ شماره دو، رخداد پیش از دیالوگ شماره یک:

من: از فلانیا بدم میاد، از فلانیام بدم میاد...

میم.جیم: فقط کازم خوبه! 

(کازم از پله ها پائیین می اید و من خزان خزان از شدت خندیدن به درون راهرو میپیچم و ...)

دیالوگ شماره سه، زین پس بدون ذکر همچنان دیالوگ ها با من و خودم، من و مغزم و من و افراد رویاهایم و من قبیل است و خلاف آن در صورت وجود، نامبرده خواهدشد:

+ چشمام تمام ِ شهرُ میگرده دنبال تو... (اکچولی! هو یو اور بین این لاو؟ من یکبار در طی پاییز رفتم تهران، و رفتم تئاتر که حاوی حرکات موزون زیبایی بود و قصه ی عاشقا رو ذکر میکرد. یه خانومی با پیرهن قرمز هر روز میرفته میدون. میگن معشوقش بهش گفته بوده که با پیرهن قرمز بیا، فلان وقت فلان جا(میدون) اونم هر روز به امید دیدنش همون وقت میرفته! میدونی؟ مث ِ منه. من ِ لعنتی. مگه میشه من نسجم احتمالات رو؟ مگه میشه نسنجم که کی برم و بیام احتمال دیدار بیشتره؟ منم یه چیزی تو همون مایه هام. از پشت شیشه زل میزنم به خیابون که شده حتی دیدنتو هم از دست ندم!)

+ توام نمیفهمی بعداز ظهرا چجوری لمس میشیم، نه؟

+تجربی با معدل 18.40 چرا باید کنکور بده؟ :| چوم. چقد من چیزم :/ 

+ نمیدونی چقد با خودم حرف زدم از چیزای مختلف. حالا میخام دوتاشو بنویسم مگه چیزی یادم میاد؟ اینقدر احمقانه؟ 

+ میدونی؟ اگه جامعه انسانی رو یه مجموعه درنظر بگیریم، بخوایم بگیم ایکس عضو انسان ها به طوری که... چند درصد از ما اصلا ایکس های جزو انسان هاییم؟ از اینکه نباشم میترسم. هیژده ساله شدن بزرگترین خطر زندگیه. خطر پس افتادن و توقف یادگیری. خطر اینکه هر روز فکر مدرسه واموختن و امتحان دادن نباشی! خطر اینکه روزی یه چیز جدید یادنگیری، راکد بودن، ساکن بودن. عدم وجود هیجان واقعی و غرق ِ هیجان های لحظه ای کاذب. کاهش انسان هایی که میشود در آن ِ واحد همه شان را دانست و شناخت و هر روز دیدشان. کاهش صمیمیت با آدم های با تجربه و دانا و... مانند دبیران و مشاوران. کاهش احتمال وقت داشتن برای کارهای دیگر به علت غرق شدن توسط موج احمقانه و تکراری ِ روزمرگی... 

از همین تریبون به خودم قول بدم حداقل تو همین سطحی که الان هستم، بمونم؟ چقدر مسخرست که من از قول به خودم میترسم. ازینجور قولا، میترسم عملشون نکنم. چون همیشه تا پای مرگ سعی کردم بمونم رو حرفم مگه اینکه یکی بیاد بگه بابا دیگ داری اشتباه میزنی! واسه همین همیشه میگم سعی میکنم که اگه نشد شرمنده نباشم. و کاهلی میکنم، و خب باشه... از همین تریبون قول میدم. خوبه؟ :(

+ بین من و خانمی که زنگ زد و همسایه بود و نشناختم: چته! بی حالی؟! (بی حالم :((()

+LATER :)

+ عنوان: صد آ هش (صد و هشت)

مطلب صد و هفتادم!

آقا من از کربوهیدرات ها و چربی ها و قندها و اینا خستم! ازینکه باید کلی ازینا وارد بدنم کنم تا مغزم بفهمه خستم! انگار همه مشکلات حل شدن و تنها مشکلی که باقی مونده اینه که من نمیتونم این همه بخورم! و جالب اینه که جدیدا متوجه شدم زیر چهارتا شکلات برای من کفاف نمیده! چقد غم انگیزه واقعا :/ فک کن نخوای چاق بشی و از ادمایی نباشی که داعم درحال چاقین ولی مجبور بشی! چقد یه چیزی ناک! صفتشم یادم نیست. برم یه میوه ای بخورم ببینم به دادم میرسه؟ -.-

به نظرم اومد عنوان وب رو عوض کنم که مشخص باشه قضیه چیه! یه وقت مسئول نباشیم واقعا :| 

بعد از تموم شدن ژه، که واقعا خیلی کتاب ِ نازنینی بود و من نهایت تلاشم رو کردم که اروم اروم بخونمش که طول بکشه و دو هفته یا بیشتر طول کشید و صد صفه هم بیشتر نداشت، (چه بدل ِ طولانی و زیبایی! عصن این حذف شه دیگه جمله جمله نیست :/) شروع کردم به خوندن یک بعلاوه یک و در حین خوندنش فکرمیکردم که خب ببین خارجیا دیگه نمیان این کتاباشونو پی دی افی کنن و اینا یا کانال بزنن تله، بعد بیان کلی دری وری مری بنویسن و یه مشت ملت بیکار (من جمله خودم در سالهای پیش) بشینن بخونن بعد تازه! مملکت بیاد کانالو به دلیل این چیزای اخلاقی ببنده بعد دوباره کانال بزنن و... تازه! نویسندگان اون رمانام تفکرات تخیلی جنسیشونو به طرز فجیعی بیان کنن و بعدم تبلیغشون این باشه که بیا پارتای خشن داره و دوس داری و کوفت و زهرمار! اینا خیلی ساده مینویسن و همه باهم راحتن! :دی و عشقم قاطیشه و واقعن تصوراتش در حد ی زندگی عادیه! مساله مهم اینه که کتاب وارد کشور ما شده، حالا کاری ب اینکه جوجومویز چرا دری وری مینویسه ولی یه مدت همه کتاباشو میخوندن نداریم، بعد سانسور شده. بعد آدم دهانش سرویس میشه واقعا، هی میخاد اینا بهم برسن ولی نمیرسن. :/ دیگه چه مفتضح اندر افتضاحی! :| این کتاب 560 (؟!) صفه ای رو هم به سه روز خوندم. مفتخرم، بای :|

فک میکردم میشه مثن جهت تفریح در میان درسها رمان خوند (روانشناسی که نمیتونم الان بخونم واقعا مخم کش میاره!) ولی به نظر میرسه کتابای نسبتا فلسفی ِ غیر پیچیده ای که رمان نیستند و نظریه ای رو بیان نمیکنند و فقط تو بطنشونه احتمالا بهترین گزینه ست :| 

میشه هم عصن چیزی نخوند :/ 

+ پاکنم رو گم کردم. دارم فکر میکنم اگه مجتهد بودم الان حکم میکردم که میتونید از پاک کنی ک مشخص نیست صاحبش کیه، استفاده کنید. به شرطی که واقعا صاحبش مشخص نشه. دلیلشم اینه که شخص اگه متوجه باشه، میدونه که حیف ِ محیط زیسته و اینا و منابع و همه این حرفا، درنتیجه همه راضی و خشنود میبودن. پول پاک کنم دیگه پولی نیست، کسیم که نیاز داره برداره. نه؟ مگه غیر از قوانین متغیر در کنار قوانین ثابته؟ هشتگ اسلام این است ؟!

لنت به کنکور.

اقا یکی که به پشمشم نیست ب اقای مهری کنکور اسان است زنگ بزنه بگه کی گفته میخوایم بات کار کنیم که تازه رتبه دو رقمیم نشیم تازه شرطم میذاری یک ساعت و نیمم مخ ادمو میذاری تو فرقون ک بگی خیلی خفنی و خفنین و اینا!!؟؟ تازشم!!! م اگ مشاور میخاسم همون تابستون میزنگیدم باو. بیا بروووو ://// یه فیلم خاسیما! اه :| ینی تازه وقتشم مهمه براش! 

م سرم درد گرفته :/ 

خیل عظیم پست‌ها و استوری ها

خب الان یه مشکلی هست :| من به عنوان یک انسان اصفهانی از زاینده رود نه استوری گذاشتم نه پست، الان تابع اصفهانی بودنم منع میشه. چیکار کنیم حالا ://

واقعا یه چی جالب! :| الانا ک مثن دو مین تو اینستا میچرخم هی فک میکنم پسر این چی داشت که من معتادش بودم؟ چقد ما مریضیم لنتی ://

هاف و اوف بر انلاف وقت و دری‌وری‌جات!!!

مُدام!

اسمش هنوز مدام سیوه، هنوز همه حسا هستن، هنوز همشون هستن! ولی من دیگه سکوت کردم. حالا دیگه دیدنشم از دست دادم. و هر روز می‌بینم یکی تو مخاطبینم، مدام سیوه، با لست سین ریسنتلی، که راهو به روش بستم. گفتم میرم دیگه نمیام، میرم که درس بخونم. حالا دیگه نمیتونم نرمش نشون بدم. روم نمیشه. امیدم فقط به اینه که فک نکنه به اینکه چرا این ریسنتلی نشد یک هفته، یک ماه. موند؟ 

خب ولی یه چیزی این وسط واضحه، من یه اقدامی کردم، و نشده. و دیگه مهم نیست! 

ولی خب... :(((

I'm just talking to myself

پوزخند دار ترین آدم دنیا شدم انگار! وسط یه مشت تئوری از خودم، خودمو گیر انداختم. حقیقت‌هایی شاید درست و شاید هم غلط، نمی‌دونم واقعا. ولی قبلنا که خوب بودم؟ می‌دونی گاهی میشینم به این فکر می‌کنم که چطوری آدما این همه سال زنده موندن رو دووم اوردن؟ من فقط هیژده سالمه، و خسته شدم از خودم. ازین همه تکرار! میدونی، انتظار دارم از خودم، انتظارات همه چیزو خراب می‌کنه. ولی من از خودم انتظار دارم کامل باشم، بدونم، انتظار دارم مثلاً یکم بخونم و نمراتم خوب شه. خوب نمیشه بابا، نمیشه! چرا اینقدر غیر منطقی ای؟ بابا همه احساس دارن! چرا فکرمی‌کنی یکی مثل تو باید زیادی احساساتی باشه؟ همه یه مدت حالشون خوب نیست. همه مدل خودشونن! چرا به بقیه دقت می‌کنی که چطورین؟ چرا سعی می‌کنی ازشون الگو برداری کنی؟ چرا فکرمی‌کنی اونا موفقن، اونا خوبن؟ اونام آدمن. مث تو. چرا سعی می‌کنی از رفتارا نتیجه‌های خاص بگیری؟ خب بابا باور کن اصلا اینطوریام نیست. اصلا حتی طولانی مدتاشم اینطوریا نیست. چرا باید نتیجه بگیری؟ مشکل از خود طرفه که بیان نمی‌کنه. میدونی؟ آدم باید حرف بزنه، باید بگه. نه مثل گاهی وقتای تو که طعنه میزنی و یکم رفتارای عجیب غریب می‌کنی و انتظار داری طرف بفهمه. یادته یه مدت هیچ انتظاری نداشتی و چقدر خوب بود؟ آره می‌دونم دیگه نمیتونی کتاب روان‌شناسی بخونی، چون دیوونه میشی از بس فکرمی‌کنی. می‌دونم نیمه تاریک وجودو سی چهل صفحه خوندی و اشکت داشت در میومد از دست خودت. می‌دونی یه چیز دیگه‌م هست. مثلاً تو مگه چقدر اطلاعات داری؟ همه نشونه‌ها مبنی به یه چیز نیست. قرار نیست که وقتی کتاب وزارت آموزش پرورش رو میخونی، فکر کنی که تو مشکل داری، تو شیفته‌ی آدما میشی. شایدم اینطور نیست. به هرحال یه آدم عاقل‌تر از خودت بهت گفت که این واکنشت به استرسه، و تو، درسته که غیر منطقیه، ولی الان بهش احتیاج داری. خب دیگه، آروم باش :) اگه آدم بدی بودی بهت میگفتن. نه؟ برا همه اینجوری میشه دیگه، یه مدت همه اوکین، یه مدت نیستن. می‌دونم روابط صمیمی نداری، می‌دونم نیازش داری، می‌دونم تمناش می‌کنی! می‌دونم روابط صمیمی نداشتن ینی یه مشکلی داری! ولی لعنت بفرست به همه چیزایی که می‌دونی. می‌تونی فراموششون کنی؟ میتونی بهشون اهمیت ندی؟ نمی‌خوام بگم باید بتونی، ولی باید بتونی عزیز من... :(: خب؟ مهم نیست اصلا، هیچی مهم نیست. فقط باید یادت بیاد تو مهمی. یادت بیاد اولین الویت تویی. باید یادت بیاد چطوری باید باشی، دوباره از اول. باید بازم خودتو پیدا کنی، باید دنبالش باشی. آره می‌دونم از این روند تکراری خسته‌ای، ولی... تیک ایت ایزی... ماچ مور ایزیر، کالمر... خب؟ وقتی قرار میذاری بهش پایبند باش دیگه :) هرچقدرم خواستی با خودت حرف بزن. مگه وبلاگ رو ساختی چیکار؟ مسولیت خاصی که بر عهدت نیست! ملت میخوان نخونن، بدشون میاد نخونن، همون قضیه. تو مسعول(جدن املای مسول چطوریه :///) بقیه نیستی! ب‌ت‌چ! تو قبلاً گفتی! هوم؟ 

پس بی‌خیال! جاست ثینک ابوت یورسلف اند یورسلف اند یورسلف اند فیریدم :)...

باز هم اندی دری‌وری، فوران احساسات!

عکسی که می‌خواست لینک بیاید :/

آه... همیشه اینقدر نامهربان بوده‌ام که از افراد بنویسم، و بهشان نگویم، ندهم بخوانند و شاید فقط فخر فروشی کرده‌ام به بقیه، ولی مهم نیست. این منم دیگر.

خلاصه که، از این یکی بگویم؟ موجودی شیرین و دوست داشتنی، اولش نچسب‌طور بود راستش را بخواهی، گفتم میشناسمت؟ گفت فلانی‌ام. بعد فردا رفتم مدرسه، گفتم آمده گفته فلانی‌ام! خب هستی که باش! بله، درک نکردم فازش را. همیشه همینقدر بدم. بعد ادامه داد. اصلا هم نفهمیدم از کی شروع کردم به دوست داشتنش؟

خلاصه که، حقیقت را عرض کنم. شاید من شلم، و این یک ویژگی‌ بد است. حالا منظورم از شل چیست؟ ینی من وا میدهم وقتی یک نفر ازم دو ذره تعریف کند. بله، و لعنت به من. (ای بابا، قضایا یکم دارن در ذهنم قاطی می‌شوند. خفه شو دیگر. اه. اه! خستم کردی! -___-) آره خلاصه، فکرکنم از همان موقع بود که ذهنم گفت: عع! یکی دیگه دوباره دوتا جمله از تو شنید و خوند و تو باز پیچیده بازی درآوردی و اونم گف عح! چقد تو خفنی! و به گیر سه پیچ هایت هم این ویژگی که نمیتوان بهت دروغ گفت و الکی حرف زد را نسبت بداد. خلاصه، این شد که ما هم از ایشان خوشمان آمد. دقیقا همینقدر بیشعور! 

سپس ادامه دادیم و گه‌گاهی هم بهش گفتیم که استاد، عزیز من، توهم خوبی. احساساتی بودنت هم خوب است. (بله شاید تنها انسانی بوده که احساساتی بودنش درست حسابی بوده و مرا شوت نکرده‌است به یک وری!) بله، و از کمک‌هایش درمان گرفتیم.

حالا که وضعیت از همیشه خونین‌تر است خوب است که آدم یک نفر را داشته باشد که بیاید بگوید بابا، فلان بهمان شده! تو هنوز میتونی. و یکم بهت حال خوب بدهد. بگوید انسان نگران نباش! امید بدهد، توضیح بدهد، بگوید با خودت مهربان تر باش. و تو فقط بخواهی که باشد؟ 

ینی میشود...؟

پ.ن: اگر میخواستم بگویم کیست، هم اسم داشت، هم فامیل، هم میشد اشاره‌هایی کرد. فقط می‌خواستم فخرفروشی کنم اصلا، به من ِ آینده حتی! که ببین، چه وضعیت داغونیه بعدن، که من الان داره بهش فخر فروشی می‌کنه. همینقدر امیدوارم. 

چرا نمیرم بمیرم همه رو راحت کنم دیگهههههههه 😐😑

بیان جان، هنوز نفهمیده‌ای! گاهی اوقات آدم فقط می‌خواهد بنویسد و از عنوان گذاشتن متنفر است.

چه شد که مثلاً خوب شدم؟ نشستم طیِ صفحه‌های متوالی خودم را ریختم بیرون، ذهنم را دقیقا. خب خیلی بهتر بود. وسطش هم گفتم من هم می‌توانستم فلان کار را انجام دهم اگر فلان اتفاق برای من هم افتاده بود و فلان طور بودم. ولی به هرحال برای یک سری افراد و کارهایشان دلیل پیدا نکردم. مثلاً گفتم، من هم می‌توانستم یکی را دوست داشته باشم ولی خب تاکیدی روی آن نداشته باشم. نمی‌دانم. گیج می‌شوم گاهی، به هرحال ولش کردم. قبول کردم که میتوانم و به همان بسنده کردم. 

بعد از خواندن عامه ‌‌‌‌‌‌پسند چارلز بوکفسکی و به نتیجه نرسیدن اینکه چرا کتاب معروفی‌است، رفتم سراغ در بهشت پنج نفر منتظر شما هستند میچ البوم، که به شدت عاشق نظریه پردازی درباره بهشت هستند هرچند، اولین تماس تلفنی از بهشت را به اندی بعد موکول کردم که کمی از بهشت بیرون بیایم و تغییر موضوع دهم. بعد رفتم سراغ ژه که هی به نظرم جذاب می‌آمد. کریستن بوبن. خب اولش هم جذاب بود و من هم داشتم لذت می‌بردم ولی ناگهان متوجه شدم که دیگر دارم لذت نمی‌برم و ماندم که باز مرا چه شده‌است که هی کتاب ها خوب نیستند و اینها و چه مرگم است دیگر :| خودم هم به نتیجه نرسیدم ولی تنها چیزی که در نهایت به آن میرسم‌ این است که هیچ حالیم نیست و نمی‌فهمم و تهش هم سعی می‌کنم آرام باشم و بفهمم دقیقا چطور میتوان ساده گرفت و همینطور معمولی پیش‌رفت؟ بعد نمی‌دانم. جواب این سوال لعنتی را میگویم. لعنت به من خلاصه!

گاهی وقت‌ها تصمیم می‌گیرم با پویا حرف بزنم، شاید سر عقل بیاید، عموما هم حرف‌هایم تاثیر گذارند و تا مدتی بچه‌ی آرامی می‌شود. ولی بعد یک‌کاری می‌کند که عصبانی می‌شوم. ولی امروز بعد‌ازظهر چندان نشدم. بعدش هم یکهو یادم افتاد که خب من هم سایه دارم. چطور ممکن بود من هم مثل او این کار را انجام دهم؟ و بعد آرام‌تر شدم. حالا امیدوارم بتوان کمی سر عقلش آورد. گاهی وقت‌ها اینقدر دلم می‌خواهد هماهنگ شویم که نمیدانی...!

همین دیگر، ولی کلا خیلی دلم می‌خواهد بنویسم. #آرزو

آهان راستی! مسأله آن سه حرفی و شما سه نفر. شماها آهنگ عشق از عارف رو گوش ندادید؟ در آکادمی از ماهان و ندا چطور؟ خب این‌ها این‌چنین می‌خوانند که: 

بی‌خبر یه روز اومد سر زد و رفت... خواب بودم وقتی اومد در زد و رفت! 

اومد و دید که دلم خوابه هنوز.... ننشسته روی بوم پر زد و رفت!

اونی که نور امیده، میگن از خدا رسیده، تو سیاهی شب من، اون مثه صبح سفیده!

اون، اونی که سه حرفه اسمش، اگه بشکنه طلسمش، من دوباره جون می‌گیرم، اون نباشه من می‌میرم! 

چنین چیزهایی می‌خوانند. گاهی شیرین است، میدانی، اعتراف به اینکه عاشقی... همواره و همیشه، دنبالش میگردی، حتی وقتی نمی‌شناسی‌اش. 

I'm tired...

چقدر همه چیز بالاآورنده است. کاش اشک درآور بود حداقل...

می‌خواستم بگویم، از همه آدم ها و شرایط خسته‌ام. ولی حقیقت این است که از خودم خسته‌ام. آدم آنچه را در خودش میراند، در دیگران می‌بیند و لعنت به من، به خود خود من!

این پست، یکبار با عنوان جذاب و متن جذاب تری نوشته شد و سپس، کروم، خوشحال خویش را رفرش کرد... امان بریده!

می‌خواستم ننویسم. اما این غمم امروز دیگه بزرگتر از این حرفاست که کم بیاره و تموم شه. می‌دونی، خواستم بخوابم. باور کن. حداقل یک ساعته که خواب میبودم، اگر فقط من، من می‌بودم. پس چمه امروز...؟ می‌دونی، همه غمگینام حمله کردن. تو یه روز. از همون اول بارش که شروع کردیم به اون همه دری وری گفتن. می‌دونی، باید معترف شم. به نظر شنونده‌ی خوبی میام. ولی نمیتونم. یه سری اوقات، شنیدنم زیادیم میشه، اطلاعات اضافی، زیادی‌ترم. این من ِ تنها نشسته رو می‌بینی؟ کسی رو نمیخواد... می‌خواد تنها باشه. باور کن! آه... و بعدشم اون حرفا؟ اینم یه اعتراف دیگه. من دیگه قوی نیستم. پسرم، عزیزم، آره من اذیت میشم ازین چیزا. باورشم برات نه، سخت نباشه. من نمیتونم بشنوم با یه دختر از پنجم دبستان چیکار کردن و خودش چیکار کرده و همه اون پسرا و اون دختر تو شهر منن و همسن یا با یکسال فاصله‌ن. نمی‌تونم شنیدن همه داستاناشو متحمل شم و بعد جلوی چشمم تویی باشی، که هیچی نمی‌دونی ازینا و خوشحال و خوشنودی و من نگران تر از همه و نگران تر از همیشه باشم. آخ...

من ِ ملتمس، باز گدای قطره اشکی‌ام!

حالا بذار از بقیش بگم. بیا برگردیم به... چهار پنج سال پیش چطوره؟ من به تویی فکر می‌کردم که عجیب بود، برای خودم. چرا؟ آه... هنوز هم عجیبه، نه؟ خیلی عجیبه که یهو یادم اومدی. چطور باورم بشه که تورو، توی اون دیدم؟ تو، همون که راجبت میخونن، میگن سه حرفه اسمت! 

یا بیا برگردیم به هشت سال پیش! هشت سال پیش لعنتی، من چی می‌فهمیدم از تو...؟ وقتی شرطی رو بستم، که میدونستم می‌بازم. شاید برای خودم برهانی بود، از جهت فرار، سببی که چرا دوستش داشتم و ترکش کردم. شرط باخته شده، مطمئن‌تر از همه، من و کسی که باهم شرط بستیم. من در شیرخوردنم، قدرتی دارم، مخالف شیر... ولی تلاش کردم. و دوست را رها... و در نهایت چرا غم‌ها روی سر من آوار شدند؟ چرا؟ آخ پریسا...! خودت که باور نمی‌کنی بخواهی عشق را درونش ببینی، همان که بعد از قطع رابطه، البته همیشه همینطوری بودی و هستی، اما بعد از قطع رابطه، تازه فکرکردی فهمیدی که چیشده و چه آدمی‌ست. ولی هرگز فکر نمی‌کردم برگردم یک روزی مثل امروز‌، بعد از هشت و اندی سال، بی حسرت، عکس‌ها را ورق بزنم و دستش را ببینم، همان که دقیقا روزی در دست من بود و من، عین همیشه، جان میدادم برایش. همین سه حرفی ِ لعنتی... چقدر مرا به دنبال خود می‌دوانی؟ و همان دست‌ها، باز هم عکس، و سوال: این را بدهم به یک مو فرفری؟ خواستم بگویم: بده به من! اما امان، که حتی به رویش آشنایی هم نیاورده و نمی‌آورد. همان که برای بدست آوردنم، شرط بست... می‌داند امشب، سه حرفی را در او هم دیدم؟

چه اهمیتی دارد؟ هیچ. امشب اوجِ سقوط است. من پرواز میکنم و با سر محکم به دیواری نامرئی می‌خورم که نمی‌دانستم وجود دارد... می‌گردم از پی کرده‌ها و ناکرده‌ها و دیده‌ها و ندیده‌ها، و روز به روز ابهام بیشتر می‌شود. و آخ که هیچ چیز دردناک‌تر از گشتن میان دیده‌ها نیست... البته شاید چرا. نشستن و فکر کردن به سوال ِ: کدام آغوش؟ شاید بدترین باشد. نمی‌دانم... دنبالش گشتن و آرزویش را داشتن، وقتی در بیست قدمیست؟ چرا اینقدر مارپیچی، وقتی جمله‌ی صاف و صادق هست؟

نمی‌دانم واقعا. دلتنگ صمیمیت ِ با اطمینان‌ام. مگر برای شکاک بیمار ولی اصلا جایی هست...؟ :)