یادداشت‌ها و برداشت‌ها

به طرز هیجان آوری، انسان های دورم خفه کننده و دوست نداشتنی شده اند. به قدری که حتی دیگر دلم نمیخواهد بروم دانشگاه و با یک مشت انسان همین مدلی رو به رو شوم، و بعد دوباره روز از نو روزی از نو! دلم فرار میخواهد، جایی که مدل انسان ها فرق کند، و باورهایشان، جایی که به نظرشان گفتن حقیقت، زشت نباشد. جایی که پر از تعارفات دور کننده نباشد. جایی که از آنها، بشود آموخت. جایی که بتوان یادگرفت باید بیشتر از هرچیزی، به علایقت بپردازی. جایی که قرار بگیرم جای درست، که بفهمند همه چیز یک چیز نیست، یا حالا، دوتا؟ سه تا؟ هرچی. جایی که آخر شب برای بهتر شدن این حال، تصمیم به بایگانی مسخره نگیرم. رفتن راحت تر است اما... با کمی شجاعت و اطمینان هم میتوان حلش کرد، که من احمق توانش را... (:

+ازینکه نمیتونم مثل قبلم بنویسم عصبیم! 

+خرنشو! خرنشو خرنشو خرنشو! 

+به علایقت بپرداز! هرچی بیشتر بهتر. همه چیز به درک. تو که میدونی چی میخوای و چی حالتو خوب میکنه! میدونی چی دستته؟ کوتاهی نکن! خودتم با خودت...؟! غریبی نکن (:

+جاست دو ایت. با اینکه نمیدونم وای یو آلردی دونت؟

+این چه خریتی بود که فقط معماری دانشگاه تهرانو زدم که مطمئن بودم نمیارم؟ -.- یهویی امروز دلم خواست! خیلی یهویی!!...