260 -
من یه آدم شدیدا تنبلم. به معنای خیلی خیلی واقعی. و تا مجبور نباشم، یه کاریو انجام نمیدم. مشاهده شده حتی حال فیلم دیدن هم نداشتم. در عین حال خیلی تمایل دارم به یادگرفتن و فعالیت کردن. ولی، هممون دیدیم که تنبلی همیشه برنده میشه. این وسط یه سری آدما منو حین انجام دادن اجباری جات میبینن، و میگن عه ببین این چقدر خوب کارشو انجام میده. خوشم اومد و فلان. بعد میان به من تسک میدن، من میخوام تسکو انجام بدم و دوست دارم ولی انجامش نمیدم. فقط یه نوک ازش میزنم. و اینطوری میشه که حسی خیلی خیلی بدی بهم دست میده که چرا من اون آدمو ناامید کردم از خودم، در عین حال همچنان تنبلیه باعث میشه مقاومت کنم در برابر انجام اون کار :| کلا مزخرفه به هر روی |:
حس ِ بدی دارم که کارامو انجام ندادم. همیشه میگم امیدوارم آدم شم. آیا یه روزی آدم میشم؟ :(
معلم ِ آلمانیم (هاو ویرد ایز دیس نیم :|) میگفت که یه روز آدمو از هیچ کاری نکردن شوکه میکنی، یه روز از کلی کار کردن. خلاصه اگه هر روز مجبورم کنید خیلی بچه خوبیم و به نحو احسن و دلپذیری اعمال مربوطه رو انجام میدم :دی
پشتیبانمم راجب درس خوندم هم همینو میگفت :/
خداوندا، یه ریست کن شاید درست شد :|
خب به نظرم شکل انجام کارهای آدم ها با هم متفاوته،همه نمی تونن طبق یک برنامه مدون و دقیق کار کنن. و انتظار درستی نیست که همه شبیه هم باشن،شاید تو متفاوتی،بهتره به نظرم با این تفاوت کنار بیایی و به جای اینکه افسرده بشی و خودت رو سرزنش کنی ازش لذت ببری.راستش منم تقریبا همینطوریم و روزانه نویسی می کنم تا متوجه بشم کدوم کارها رو رها کردم و چرا این کار رو انجام دادم.وقتی می نویسم متوجه میشم دلایلم برای رها کردن چی بوده،گاهی منطقیه و به خودم حق می دم و از بار سرزنش خودم کم می کنم ونفس راحت می کشم.گاهی هم مانع شناسایی می شه و سعی می کنم یا ازش بگذرم یا دورش بزنم:)